M - Kiedy nachodzi cię Chęć...

Pisarz pisze i ten proces – nie sława czy fortuna – jest najważniejszy.

Amy Tan

                Właśnie siedziałam przed komputerem i czytałam kolejne fanfiction z rzędu. Nikomu nie zawadzałam, nie wtrącałam się, nie przeszkadzałam - aniołek. Niestety mój spokój zakłóciły gwałtownie otwierane drzwi do mieszkania. Ledwo zdążyłam się odwrócić w stronę wejścia do mojego pokoju, a przede mną stała wysoka dziewczyna. Ciężko dyszała, ręce opierała na kolanach, a jej płomiennorude loki wyglądały, jakby tego dnia nie widziały szczotki. Tak, Dagmara Chęć zawsze umiała zrobić dobre wejście.

                - Co ty tu robisz? - spytałam ponuro.

                - Też się cieszę, że cię widzę. - Opierała dłonie na biodrach i patrzyła na mnie z wyrzutem. - Nie, nie jestem zmęczona, dzięki, że pytasz. Nie, nie, postoję, nie ma sprawy. Wody? Nie, nie fatyguj się, ale cieszę się, że się o mnie martwisz. - Usiadła na mojej kanapie.

                - Co tu robisz? - powtórzyłam moje pytanie.

                 - Nudzę się - wyjęczała, machając nogami. - Napiszmy coś…

                - Co?

                - Cokooolwieeek… -  jęknęła, przeciągając samogłoski.

                - Nie wiem co - mruknęłam obojętnie. - Chcesz pisać to wymyśl jakiś temat.

                Daga prychnęła.

                - To nie ja tu jestem od wymyślania. - Wyciągnęła telefon komórkowy i wyszukała numer.

                - Daj na głośnik - westchnęłam zrezygnowana. Zrobiła, o co prosiłam i do moich uszu doszedł sygnał. Nagle ze słuchawki odezwał się głos:

                - Tu Zenon Pomysł. Nie mogę teraz rozmawiać. Zostaw wiadomość. PI!

                - Zenek, no nie rób sobie żartów! - warknęła Daga. - Ja tu usycham z nudy, a tobie włącza się poczta głosowa?! Weź nie rób mi tego! Jak tylko to odsłuchasz to przylatuj do Zosi! Tylko szybko! - Wcisnęła czerwoną słuchawkę.

                - To teraz czekamy - mruknęłam i wróciłam do czytania.

                - AGHR! - Dagmara rzuciła się zirytowana na łóżko.

***

                - Kiedy on przyjdzie… - Rudowłosa waliła rytmicznie głową w materac.

                - Cierpliwości… - mruknęłam pomiędzy zdaniami ficka.

                - Ale ja nie jestem cierpliwa! - Poderwała się i miała coś mówić, ale przerwało jej głośnie pukanie do drzwi.

                - Otworzysz? - spytałam, wciąż czytając. Nie było to potrzebne, bo panna Chęć już dopadła do klamki i prawiła kazania brunetowi stojącemu w wejściu. Kiedy już skończyła, złapała go za rękaw i zaciągnęła do mojego pokoju.

                - Piszemy? - spytał.

                - Yhym - mruknęłam potwierdzająco, nie odrywając wzroku od tekstu.

                - A co?

                Odwróciłam głowę w jego stronę, przesyłając w spojrzeniu wiadomość To twoja działka po czym znowu spojrzałam w monitor. Zenek zaczął chodzić wokół pokoju, a Daga siedziała jak na szpilkach na mojej kanapie i obserwowała go.

                - Mam! - wykrzyknął chłopak. Powoli odwróciłam się w jego stronę.

                - No to mów. - Kiedy opowiedział, na co wpadł, zwróciłam się do rudowłosej: - Ściągnij tu Magdę.

                - Co? - jęknęła zrezygnowana. - Ty sobie żartujesz? Na Zenka musiałam czekać, a teraz jeszcze ona? Przecież to zajmie całe wieki!

                - Nie narzekaj. Chciałaś pisać to jej potrzebujemy.

                - A nie możemy bez niej? - spytała z nadzieją. Spojrzałam w stronę czytanej historii, wzruszyłam ramionami i powiedziałam po prostu:

                - Możemy. Ale po co?

                Dagmara warknęła i poszła szukać Magdaleny Weny, zostawiając mnie samą z Zenkiem.

***

                Ruda wróciła po tygodniu, ciągnąc za rękaw i co rusz popędzając idącą powoli blondynkę.

                - O, jesteście - zauważyłam zatopiona w tekście.

                - Tak - syknęła Dagmara - jesteśmy. I powinnaś paść przede mną na kolana za moje poświęcenie!

                - Tak, tak - machnęłam ręką na odczepnego. Ruda już otwierała usta, żeby zacząć na mnie wrzeszczeć, ale w naszą rozmowę wtrącił się Zenek.

                - Tylko bez kłótni! Chyba po coś tu jesteśmy, tak?

                - Tak! - Dagmara natychmiast o mnie zapomniała i powrócił jej wcześniejszy entuzjazm. - Zen, mówisz!

                I pan Pomysł opowiedział pani Wenie o tym, co wymyślił. Magda usiadła na kanapie i zaczęła się zastanawiać. Rozejrzałam się za czymś do pisania. Kiedy trzymałam już w ręce zeszyt i długopis, Magda była gotowa do mówienia.

                - Zrobimy tak… - zaczęła, a ja wzięłam się za pisanie.

***

                Postawiłam ostatnią kropkę i oznajmiłam radośnie:

                - Skończone!

                Odłożyłam przybory do pisania na bok i przeciągnęłam się w fotelu. Dagmara była wyraźnie zadowolona z zakończenia pracy i dania upustu swojej nieodpartej chęci tworzenia. Wiedząc, że teraz ta trójka zrobi, co zechce, odwróciłam się do monitora i zabrałam za ficka.

                - A ty nadal to czytasz? - mruknęła skonsternowana Daga.

                - No coś ty! - żachnęłam się. - Drugi zaczęłam!

~*~

Takie tam... Nic szczególnego, ale spokojnie - na następną notkę planuję coś bardziej... hmm... ambitnego xD