M - Ja tu rządzę!

Fandom: Harry Potter

UWAGA!!! Poniższy tekst jest parodią i radzimy nie podchodzić do niego ze zbytnią empatią.

Droga JK Rowling,

Ty napisałaś książki, ale ja decyduję, co będzie potem!

Pozdrawiam,

Neville poślubił Lunę, a Fred żyje*

                W Sali Śmierci wrzała walka. Syriusz Black właśnie uchylił się przed czerwonym promieniem zaklęcia, rzuconym przez jego kuzynkę i krzyknął:

                — No, dalej, postaraj się, przecież potrafisz!

                Bellatrix już otwierała usta, żeby wypowiedzieć formułkę, gdy nagle…

                — STOP, STOP! WSTRZYMAĆ KONIE!!!

                …w środku zamieszania pojawiła się około piętnastoletnia dziewczyna z krótkimi blond włosami, w czarnych dresowych spodniach i niebieskim T-shircie, który były na nią o wiele za duży. Wszyscy spojrzeli na nią jak na przybysza z innej planety… Hmm… Cóż, pomińmy fakt, że nie ma im się co dziwić…

                — Dzień dobry — przywitała się, jak wymagała kultura. — Ja tylko na chwilę, proszę się nie martwić. BELLA, ANI DRGNIJ! — krzyknęła, gdy Bellatrix planowała dokończyć to, co zaczęła. — Black, suń się stąd. — Dziewczyna bezceremonialnie popchnęła Syriusza jak najdalej od Zasłony, po czym wyciągnęła swoją różdżkę i zawołała: — Accio przebrzydła ropucha!

                Przez powietrze przeleciało coś wielkiego i ohydnie różowego, a kiedy stanęło przed blondynką, zebrani rozpoznali Dolores Umbridge we własnej osobie. Wyglądała na dość poturbowaną. I wtedy dziewczyna uświadomiła sobie, że najprawdopobniej właśnie wyrwała ją ze szponów centaurów. Ups. Do „Wielkiego Inkwizytora Hogwartu” chyba jeszcze nie do końca dotarło, co się stało, gdyż kłębek różowych ubrań stał bez słowa i nie opierał się, kiedy nastolatka postawiła go dokładnie w tym miejscu, w którym przed chwilą stał Syriusz.

                — Bella, możesz kontynu…

                — NIE, NIE, NIE!!! — Między właścicielką niebieskiego T-shirta a śmierciożerczynią  zmaterializowała się błękitnooka, piegowata brunetka, odziana w brudne, wytarte jeansy i czarny  podkoszulek z jakimś nadrukiem, która westchnąwszy rozdzierająco, wyjęła zza pasa różdżkę. – Immobilus — mruknęła w stronę atakującej, a ta znieruchomiała z uniesioną różdżką. — Ona nie zasługuje na taką śmierć! — wrzasnęła do blondynki. — Najpierw trzeba ją potorturować – wyjaśniła, przesuwając ją z poprzedniego miejsca. — Tutaj wstawiamy Pottera.

                — Nie! — zaprotestowała ostro pierwsza z dziewczyn. — Syriuszowi będzie smutno. — Spojrzała na Blacka, jakby mówiła o dziecku, któremu zabierze się lizaka. — Tę zabijmy, będzie z głowy. Po za tym… Skąd wiesz, że przed Avadą Bella nie rzuci kilku Cruciatusów? — Spojrzała na nieruchomą Bellę i uśmiechnęła się do niej słodko.

               — Ale Potter jest bardziej wkurzający! I w ten sposób będzie o jednego horkruksa mniej! – krzyknęła. Następnie pochwyciła zdruzgotane spojrzenia pozostałych. – Ups… Co za niezręczna sytuacja… chyba się wygadałam — mruknęła. – Ale zamiast tego mogę wam powiedzieć, co było w przepowiedni — oświadczyła, wskazując odłamki szkła na podłodze. Odwróciła się, rzucając jednocześnie Protego. – Nie Malfoy, nie tobie. — Znów westchnęła i zwróciła się do dziewczyny w dresach. — Tak więc Potter nie będzie gonił Belli, a co za tym idzie, ta będzie mogła porzucać Niewybaczalne ile chce. – Chwyciła Harry’ego za rękę i postawiła pod Zasłoną. — Słuchajcie, nie bądźcie zdruzgotani czy coś, uprzedzam, że za chwilę zginie wasz najlepszy przyjaciel, chrześniak i uczeń, ale to nic osobistego… — Po sali rozniosły się okrzyki niezadowolenia. – No dobra, dobra… niech będzie. Załatwię wam zniżki do Miodowego Królestwa – odpowiedziała jej cisza. — Zgoda, zgoda: dorzucę bony do Magicznych Dowcipów Weasleyów.

                — Piegowata, wstrzymaj się. — „Niebieski T-shirt XL” położył rękę na ramieniu swojej towarzyszki. — Ja rozumiem, że nie lubisz Pottera i on cię wkurza… Więc może tak… Zrobimy teraz to, co chciałam zrobić, czyli pozbędziemy się Umbridge. Potem, i tak miałam taki zamiar, idziemy do Insygniów i nie pozwalamy mu wrócić z zaświatów. Przy okazji jeszcze uratujemy… — spojrzała na wpatrzonych w nią Remusa Lupina i Nimfadorę Tonks — …kilka innych osób. — Chrząknęła. — Co ty na to?

                — Czy ja wiem… Muszę jeszcze skoczyć do Księcia Półkrwi, żeby zrobić porządek z Lawender. — Dostrzegła Rona. — Ej, Weasley! Pamiętaj, NIE CAŁUJ się z Brown. To taki plastik — zagroziła. — No dobrze… ale to ja ją załatwię — postawiła warunek Piegowata. — Walnęłabym w nią Niewybaczalnym za każdą różową nitkę w jej stroju, ale nie mamy na to czasu. Trzy wystarczą — mruknęła. Ustawiła Umbridge w odpowiednim miejscu. — Finite. Bella, byłabyś tak uprzejma i…?- wymownie poruszyła rękami.

                — Nie będziesz mi rozkazywać! — wykrzyknęła Lestrange.

                — Oj, śmiało Bella, ulżyj sobie — wtrąciła się krótkowłosa. — Wiem, że tego chcesz… No spójrz tylko na nią — wskazała na Umbridge. — Na te różowe ciuchy, na tę twarz ropuchy.** Powiedz, nie masz ochoty walnąć w nią porządnym Cruciatusem?

                Śmierciożerczyni spojrzała na dziewczynę. Przeniosła wzrok na Umbridge. Znów na dziewczynę i na Umbridge. Uniosła swoją różdżkę na wysokość wzroku. W jej oczach zapaliły się niebezpieczne błyski. Skierowała patyk na różową ropuchę i powiedziała powoli, delektując się każdą literą:

                — Crucio.

                Umbridge skuliła się z bólu i zaczęła wrzeszczeć. Kiedy Bellatrix przerwała zaklęcie, znowu przemówiła blondynka:

                — Wiesz… Cały fandom Potterheadsów nienawidzi cię bardziej niż Voldemorta. Nie rozumiemy jak Rowling mogła zabić… — znów rozejrzała się po zebranych i chrząknęła — …niektóre osoby, a ciebie zostawić przy życiu… — Czarodzieje spojrzeli po sobie, niewiele rozumiejąc. Dziewczyna zobaczyła to i zwróciła się do nich: — Nie martwcie się, nie musicie wiedzieć, o co chodzi. A wracając do ciebie… — Znów przeniosła wzrok na Umbridge. — To za tę twoją ohydną słodkość, różowe stroje, cholerną nietolerancję i fałszywość. CRUCIO! — Ropucha po raz kolejny zawyła z bólu. Nastolatka w końcu przerwała zaklęcie, a wtedy pałeczkę przejęła brunetka. Fanka kotków patrzyła z przerażeniem, jak Piegowata okrąża ją, przerzucając różdżkę z jednej ręki do drugiej, z jednej do drugiej, jednej do drugiej, jednej do…

— NO UDERZ W KOŃCU!!! — wrzasnęła zrozpaczona. Brunetka podeszła do niej i przybliżyła różdżkę do pulchnego policzka .
— Wiesz, Dolores — szepnęła jej złowieszczo do ucha — nigdy cię nie lubiłam… — odjęła broń od jej twarzy, wypuściła różdżkę i posłała ropuchę za zasłonę dopracowanym lewym sierpowym.

Otrzepała ręce i odwróciła się do reszty: — Dobra, oszczędzimy cię, Potter, ale wiedz, że masz być grzeczny — mruknęła. Położyła rękę na ramieniu Niebieskiego T-shirta. — To my już może pójdziemy, przepraszamy za przerwę w zajęciach, pa, pa…

                Blondynka jeszcze odwróciła się do Pottera i powiedziała złowieszczo:

                — A ty masz u mnie dług… — Spojrzała na Hermionę i Rona. — Do was właściwie nic nie mam, więc coś wam podpowiem… Kiedy Potterowi przyjdzie czegoś szukać po szóstym roku… Nie dołączajcie do niego, żyjcie sobie razem, bądźcie szczęśliwi razem z Rose i Hugo. — Omawiana para spojrzała na siebie z pytaniem „wiesz, o co jej chodzi?”, a dziewczyna odezwała się: — Powtórzę: nie musicie rozumieć, po prostu nie mogłam się oprzeć. — Uśmiechnęła się i zniknęła razem z towarzyszką.

***

                W sali zapadła cisza tak głucha, że aż uciskała bębenki w uszach, a atmosfera zdawała się zbyt gęsta, by wytrzymały ją ściany.

— Wydajcie mi Harry’ego Pottera — rozbrzmiewał głos Voldemorta — a nikomu nie stanie się krzywda. Wydajcie mi Harry’ego Pottera, a…

— CICHO TAM!!! — ryknęła piegowata brunetka, która niespodziewanie zmaterializowała się w Wielkiej Sali wraz z krótkowłosą blondynką ubraną w za duży T-shirt. Pod pachą trzymała klatkę ze zdenerwowaną sową śnieżną w środku.

— Hedwiga! Ty żyjesz! — wykrzyknął Harry. Piegowata posłała mu mordercze spojrzenie.
— Tak, dzięki nam, bo TY zostawiłeś ją na pastwę śmierciożerców! — wydarła się na niego. Podeszła do stołu Gryfonów i wręczyła zwierzę rudowłosemu chłopakowi. – Fred, trzymaj ją, dobrze? A przy okazji, może pójdziecie sprawdzić z bratem co się dzieje, powiedzmy… na Hawajach?

— Posłuchajcie jej. Podobno jest tam pięknie o tej porze — przytaknęła dziewczyna w T-shircie. — Ty! — Wskazała palcem na siedzącego nieopodal Neville’a Longbottoma. — Masz to — niewiadomo skąd wyciągnęła srebrny miecz, na widok którego większość zebranych wytrzeszczyła oczy — i zadźgaj tym Nagini. W sensie tego węża Voldemorta. Wy — przeniosła wzrok na Rona i Hermionę — mówiłam wam, żebyście mu nie pomagali, ale oczywiście nikt mnie tutaj nie słucha! Dobra, nie ważne. Łapcie! — Rzuciła im diadem, w którym tylko wtajemniczeni rozpoznali własność Roweny Ravenclaw. — Weźcie to i czarkę i idźcie do Komnaty Tajemnic. Ron, wiem, że ćwiczyłeś wężomowę, nie wymigasz się. — Weasley zaczerwienił się, kiedy poczuł na sobie zaciekawione spojrzenia ludzi, którzy to usłyszeli (czyt. całej Wielkiej Sali). — I idziecie tam RAZEM, zrozumiano? Mam na myśli ciebie i Mionę. No już, już, sio! — Pociągnęła ich za fraki i próbowała wypchnąć z pomieszczenia, ale ci się opierali.

— A Harry? — zapytała Granger.

— A, on. — Blondynka rzuciła obojętne spojrzenie na bliznowatego. — My się już nim zajmiemy, nie martwcie się. No, żegnam was! — Po czym bezceremonialnie wypchnęła ich za drzwi, zamykając je z trzaskiem. Odwróciła się w stronę Pottera i powiedziała: — Pamiętasz? Masz u mnie dług i czas, żebyś go spłacił. Ja jej dłużej nie powstrzymam — dodała, wskazując głową na Piegowatą, w której oczach płonęła chęć mordu, a miny pozazdrościłaby jej sama Bellatrix. — Proszę państwa, powiem delikatnie: zabieramy waszego Złotego Chłopca do najgroźniejszego czarnoksiężnika wszechczasów, aby wyżej wspomniany czarnoksiężnik mógł go zaavadować, żeby zniszczyć swojego ostatniego horkruksa i żebyście wy, drodzy państwo, mogli go wtedy humanitarnie zamordować. Dziękuję za uwagę.

Piegowata z uśmiechem dziecka, które dostało nową zabawkę, chwyciła Chłopca, Który Jest Wleczony Na Śmierć za rękę i radośnie przeszła przez salę. Odwróciła się jeszcze do stojącej na podwyższeniu McGonagall:

— Niech się pani profesor nie martwi, zaraz po tym jak go zabiją, postaram się, by nie bawiono się w Cruciatiusowanie jego ciała… za bardzo — ostatnie słowa wymruczała, zamykając drzwi Wielkiej Sali na cztery spusty i wlokąc Harry’ego na błonia.

— TY, BEZNOSY! — wrzasnęła. — Mamy Pottera!!!

Lord Voldemort alias Tom Marvolo Riddle widocznie nie spodziewał się tak szybkiej reakcji, bo stał w połowie drogi do Zakazanego Lasu z dość głupią miną. Tak naprawdę wcale nie był zdziwiony czy zaskoczony… Próbował po prostu nie pokazać, jak bardzo zranił go tak jawny przytyk do jego braku nosa.

— Tylko powiedz ten tekst! Musisz go powiedzieć! — wykrzyknęła blondynka, która niewiadomo skąd skombinowała sobie fotel kinowy i kubełek popcornu. Wszyscy spojrzeli na nią ze zdziwieniem. — Nie musicie rozumieć. No, dalej, Voldek, gadaj!

Czerwone oczy zmieniły się w wąskie szparki, jednak Facet, Który Nie Umiał Zabić Zwykłego Dzieciaka postanowił nie zareagować na tak bezczelne zwrócenie się do niego i postanowił zająć się Potterem.

— Harry Potter… Chłopiec, Który Przeżył… Umrze teraz…

— Iiiiiiiiiiiii!!! — od strony Niebieskiego T-shirta dobiegł niezidentyfikowany pisk. — Powiedział to, powiedział! — Dziewczyna szarpała podniecona rękaw swojej przyjaciółki.

— Tak widzę, widzę… — mruknęła z niezbyt wielkim zainteresowaniem, po czym z błyskiem satysfakcji w oczach popchnęła Harry’ego prosto pod nos… dobra, to porównanie było chamskie, prosto pod różdżkę Voldemorta. Następnie strąciła blondynkę z fotela, zabrała jej popcorn i poczęła skandować: — Zabij! Zabij! Zabij! Zabij! — wściekle podskakując i rozsypując zawartość pudełka. Voldemort uniósł różdżkę, otworzył usta, a w tym momencie Niebieski T-shirt poderwał się z ziemi i swoim zwyczajem zawołał:

— STAĆ! — Wszyscy śmierciożercy z Voldemortem na czele spojrzeli na nią nieprzychylnym wzrokiem, ale to był pikuś w porównaniu z Piegowatą, która w tej chwili zamieniła się w spragnionego krwi swojej towarzyszki od siedmiu boleści bazyliszka. Blondynka nie śmiała spojrzeć jej w oczy i zaczęła pośpiesznie tłumaczyć: — Potter musi wiedzieć, DLACZEGO to robi. I nie, bliznowaty, nie chodzi tu tylko o to, że cię nie lubimy, a Voldi powiedział, że da wtedy spokój naszym ukochanym bohaterom, o nie… No dobra, po części tak, ale w tym wszystkim zawsze był jakiś głębszy sens… Masz to — wyciągnęła z kieszeni fiolkę ze srebrzystoniebieską gazo-cieczą i rzuciła Potterowi, któremu, o dziwo, udało się to złapać — i to — z drugiej kieszeni wyciągnęła myślodsiewnię, którą postawiła przed Złotym Chłopcem. Czarnowłosy drżącymi rękami odkorkował fiolkę i powoli wlał jej zawartość do misy, po czym patrzył, jak wiruje i przybiera coraz to różne kształty. — No właź tam! — Niebieski T-shirt wepchnął głowę Pottera w odmęty wspomnień.

Piegowata z różdżką wyćwiczoną w rzucaniu Niewybaczalnych, powstrzymując się od walnięcia w blondynę Avadą, odetchnęła głęboko, po czym podeszła do Riddle’a. — Trochę to potrwa. Może partyjkę szachów? — zaproponowała, przetransmutowując najbliższy kamień w planszę i pionki.

Kiedy ostatni z Potterów wynurzył się z jakże wstrząsającego wspomnienia mówiącego, że ma się zabić, zobaczył dość niecodzienny widok… Otóż jego nemezis, wróg numer jeden, najgroźniejszy czarnoksiężnik wszechczasów siedział na trawie po turecku pochylony nad partią Szachów Czarodziejów i rwał sobie włosy z… Dobra, cofnij… Pochylony nad partią Szachów Czarodziejów i zdruzgotany patrzył, jak dwunastolatka siedząca naprzeciwko niego po raz kolejny już mówi:

— Mat.

Oczywiście żadne z nich nie zauważyło, że Harry Potter wrócił już do świata żywych i Voldemort miał zamiar znowu uciekać swoim królem, jednak Niebieski T-shirt nie stracił swojej czujności.

— Pragnę tylko poinformować, że pan Harry James Potter zaszczycił nas swoją obecnością.

Riddle spojrzał na Chłopca, Który Przeżył, a potem na swoją przeciwniczkę.

— Wygrałaś — warknął w jej stronę, przewracając swojego króla, podnosząc się i stając naprzeciwko bliznowatego.

Harry przybrał zawzięty wyraz twarzy, opuścił różdżkę i popatrzył Voldemortowi w… nazwijmy to oczami. Ten wykrzywił „twarz” w uśmiechu i wyszeptał dwa słowa…

— Avada Kedavra.

Zielona poświata ogarnęła Chłopca, Który Przeżył i powoli ułożyła go ciężko na trawie. Oczy zamknęły się, a bezwładna ręka wypuściła różdżkę. Świat na chwilę zamarł, wszystko ucichło… Wtem błonie wypełnił dziki pisk radości. Dwunastoletnia dziewczynka z wyrazem satysfakcji chwyciła Czarnego Pana za ręce i zaczęła tańczyć wraz z Voldkiem taniec radości.

— Potter nie żyje, Potter nie żyje, Potter nie żyje!!! — wesoły śpiew rozbrzmiewał wśród śmierciożerców.

Blondynka spojrzała na to wszystko i pokręciła głową z politowaniem. Podeszła do wesołych Riddle’a i Piegowatej, po czym odciągnęła dziewczynę od czarnoksiężnika. Złapała ramię towarzyszki jedną ręką, a drugą chwyciła martwe ciało Pottera i nie zwracając uwagi na to, że obija się ono o wszelkie kamienie i dołki jakie były na ich drodze, powlokła ich do Hogwartu. Rzuciła ścierwo pod drzwiami Wielkiej Sali, z których zrzuciła zaklęcie i pozwoliła zalegającym po drugiej stronie ludziom wyjść do sali wejściowej.

Piegowata, wciąż z wielkim uśmiechem na twarzy, spojrzała w oczy zdruzgotanym bliskim leżącego przed nią truchła. — No więc, jakby to powiedzieć… pomogłyśmy zabić Chłopca, Który Przeżył, waszego najlepszego przyjaciela, ukochanego ucznia i towarzysza broni, który był jedynym człowiekiem zdolnym zabić tego o tam. — Wskazała ruchem głowy piszczącego z uciechy jak nastolatka Lorda Voldemorta. Ktoś wybuchnął płaczem, ktoś inny krzyknął zdruzgotany. Ignorując to wszystko, spytała: – Weasley, jak wam poszło? — W odpowiedzi pod jej nogami wylądowały resztki czarki Helgi Hufelpuff i tiary Roweny Ravenclaw. — Bardzo ładnie. Longbottom? — Neville, wciąż przerażony, wywalił resztki gada na podłogę, a Voldzio krzyknął oburzony gdzieś z tyłu. Piegowata patrzyła jeszcze chwilę na płaczące dziewczęta i zaciskających wargi chłopców. Westchnęła. — Dobra, już się napatrzyłam, jak cierpią. Może być. — Kopnęła Pottera w pierś — Te, bohater, wstawaj, potem sobie pogadacie z Dumbledore'em! — krzyknęła.

Potter powoli otworzył oczy, a wśród zebranych rozległy się krzyki zarówno szoku jak i radości. Powoli zaczęli podbiegać do niego jego bliscy i ściskali go jak żądne krwi węże boa. A Voldemort? Cóż, powiedzmy, że był lekko podłamany…

— NIEEEEEEEEE!!! Czemu?! Czemu on zawsze musi wyjść cało?! To już szósty raz!!! Czy ja proszę o zbyt wiele?! Jedyne, czego chciałem, to śmierć tego jednego dzieciaka! Co ze mnie za czarnoksiężnik skoro nie mogę zabić zwykłego bachora?! — Z czerwonych oczu Toma Riddle’a lały się rzęsiste łzy, a jakiś śmierciożerca podawał mu chusteczkę higieniczną. Już Nie Taki Bardzo Czarny Pan przyjął dar bez słowa i hałaśliwie wydmuchał… szparki…

Zaistniałą sytuację zobaczyła blondynka. Podeszła powoli do Voldiego i delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu.

— Zostaw mnie! — zaprotestował płaczliwym głosem Voldemort, jednak dziewczyna nie zraziła się.

— Tommy… Nie przejmuj się tak… — powiedziała jak do małego dziecka. — Mówiłeś, że było sześć nieudanych prób. Chłopak nadal żyje, ty nadal żyjesz… Coś trzeba z tym zrobić i Potter prawdopodobnie będzie chciał z tobą walczyć po raz SIÓDMY. Wiadomo, że siódemka jest najpotężniejszą magiczną liczbą***, czyż nie? Może teraz się uda?

Voldemort na te słowa rozpromienił się. A zamieszanie wokół Chłopca, Który Przeżył, By Wkurzać Piegowatą wciąż trwało. Blondynka wyjęła swoją różdżkę, skierowała ją w górę i potężnym hukiem zwróciła uwagę zebranych.

— Proszę państwa, ale coś tu jeszcze zostało niezałatwione… Panie Potter, panie Riddle… Proszę na środek. — Wywołani wykonali jej polecenie, a ona przyłożyła sobie różdżkę do gardła, mrucząc pod nosem Sonorus. — Panie i panowie! — zawołała, a jej głos poniósł się po całej sali wejściowej. — Oto nadszedł czas na ostateczny pojedynek! Spotkali się już ze sobą sześć razy, nadszedł czas na siódmy! W białym narożniku Gryfon, lat siedemnaście, Złoty Chłopiec, Chłopiec, Który Przeżył… Haaarryyyyy Potter! — Za plecami opisywanego rozległy się wiwaty, a kiedy ucichły, dziewczyna kontynuowała: — Zaś w czarnym narożniku Ślizgon, lat… dość dużo… Czarny Pan, Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, Sami-Wiecie-Kto, Lord Voldemort, Tooom Marvooolooo Riddle! — Tym razem to śmierciożercy wydali z siebie wrzaski, które miały być symbolem ich dopingu. — Panowie, to ma być czysta gra… — zaczęła, ale po chwili wybuchła śmiechem. — Żartowałam, wszystkie chwyty dozwolone!

Kiedy Niebieski T-shirt zszedł z linii ognia, rozpoczął się pojedynek.

Piegowata z nietęgą miną przyglądała się paplającemu Potterowi, podczas gdy blondyna tłumaczyła Fawkesowi, że Tiarę Przydziału można by trochę podrasować, przyszywając kilka ćwieków tu i ówdzie…

Harry wycelował w Voldemorta różdżką Dracona.

— Exepeliar…

— PROTEGO!!! — ryknęła w końcu. Oczy wszystkich po raz kolejny zwróciły się ku niej, tym razem bardziej zniecierpliwione, niż zaskoczone.

— Słuchaj, naprawdę nie uważasz, że już wystarczy? Wiesz, fajnie, uratowałyście kogo trzeba i tak dalej, jesteśmy wdzięczni, ale zaraz wszystko się skończy, więc… — zaczął niecierpliwie Ron, przeczesując włosy zmęczonym gestem.

— Przymknij się Weasley — warknęła. — I tak Hermiona wyjdzie za Draco — mruknęła. Z ust Granger wydobył się oburzony krzyk, a Malfoy zaczął gorączkowo protestować.

— Uspokój się, żartowała — oświadczył Niebieski T-shirt, trzepiąc towarzyszkę po łbie. — Jeszcze do tego wrócimy — syknęła jej do ucha.

— To jak, możemy kontynuować? Coś tak trochę nam niewygodnie — zaczął Chłopiec, Który Po Raz Wtóry Przeżył.

— Nie. Teraz ja przemawiam. — Autorka obecnego zamieszania wzmocniła sobie magicznie głos.

— Otóż macie się radować, gdyż zabieram od was Tomcia, by posiadać zaiste godnego partnera do szachów. Takowoż oświadczam, iżby nie wypełnię zacnego postanowienia mego, jakoby Pottera ponownie zabić, gdyż swego rodzaju rolę w uprzednich działaniach takową odegrał — wyjaśniła spokojnym i wyrafinowanym głosem. — A JEŚLI KTOŚ MA Z TYM PROBLEM TO DOSTANIE WPIERDOL!!! — ryknęła na zakończenie. Po czym wzięła Marvola pod rękę, Niebieską brutalnie oderwała od Freda i odwróciła się jeszcze na koniec. — Zadowoleni? To też jakiś happy-end.

A następnie, radośnie podskakując, szwadron śmierciożerców z Czarnym Panem i dwiema nastolatkami na czele, ruszył w stronę zachodzącego słońca…

___

*tłumaczenie obrazka z http://letterstomrpotter.tumblr.com/:

**Sama nie czuję, kiedy rymuję! xD 

***Słowa wypowiedziane przez Toma Riddle’a do Slughorna, kiedy pytał, czy można rozczepić duszę na siedem części.

~*~

Obliviate!

Właśnie zapomnieliście o tym czasie, który minął od ostatniej notki! Więc…

Tak, tak, wiem, notka dość szybko, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby jej nie dodać xD

Nie no, a tak na serio to PRZEPRASZAM!!!

Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam!

Wybaczycie mi? Podoba mi się ta notka i dlatego mam nadzieję, że Was nią przekupię xD

Współpisana ze Złodziejką vel Piegowatą. Dziękuję jej za pomysły i nieocenioną pomoc :D

Jak widzicie, zaszło tu kilka zmian. Pojawiła nam się szeroka lista. Co prawda nieco inna niż ta z onetu, ale ja osobiście wolę taką niż żadną ^^

Oprócz tego dodałam także nową metodę informowania:

Od tej pory możecie być powiadamiani o rozdziałach także na Twitterze! Wszystko w zakładce powiadamiam :D

Mój TT znajdziecie w zakładce „O mnie” oraz klikając w zakładkę „Twitter” xD

No… to by chyba było na tyle…

Do napisania!