M - Kartka i pióro

- Cześć wszystkim! Witam Was w programie "Kartka i pióro"! Jestem prowadzącą. Mam na imię Zosia. Zostało na Was rzucone Zaklęcie Kameleona, żebyście nie rzucali się w oczy. Dzisiaj odwiedzimy pewne trzy osóbki. Jedną na pewno kojarzycie. - Zosia mruga. Odwraca się tyłem do publiki. Bierze dwa głębokie oddechy i mówi do ściany:
- Błękitna krew.
Otwiera się przejście. Prowadząca wchodzi do pokoju skąpanego w zielonej poświacie. Wzrokiem wyławia dwie dziewczyny rozmawiające ze sobą na kanapie. W tym momencie blondynka, siedząca przodem do wejścia, szturcha swoją przyjaciółkę i wskazuje na Zosię. Brunetka powoli odwraca głowę i kiedy zauważa blondynkę, zaczyna biec w jej kierunku.

- Zosia! - Rzuca jej się na szyję. - Co ty tu robisz? - pyta, odsuwając ją na odległość ramion.

- Od dzisiaj mieszkam. - Uśmiecha się szeroko pytana.

- Ale... - zaczyna niepewnie. - Czy ty aby nie byłaś zawsze po stornie Gryffindoru?

- Owszem. - Zosia wzrusza ramionami. - Ale charakteru nie zmienię, jestem Ślizgonką i zostanę Ślizgonką. Lepiej się z tym pogodzić niż walczyć. Po za tym - dodaje po chwili - w Gryffindorze nie ma was. - Wyszczerza się do swojej rozmówczyni i jej towarzyszki, która właśnie dochodzi.

- Zośka! - słychać gdzieś z boku. - Co ty tu robisz?! Czy ty aby nie chciałaś być w Gryffie?

- Błagam, przed chwilą to przerabiałam... Charakteru nie zmienię.

- Zwłaszcza mojego, co?

- O co ci znowu chodzi? Źle ci tu? - Zosia udaje zawiedzioną. W końcu to ona ją tu umieściła.

- A nie, tak po prostu lubię wkurzać ludzi. - Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

- Zwłaszcza Kubka, co? Zwłaszcza jak ci zaszpanuje jakimś zdaniem z francuskiego. - Blondynka wystawia język rozmówczyni.

- No co? To moja ślizgońska natura się odezwała. - Zakłada ręce na piersi i również prezentuje swój narząd smaku.

- A tak w ogóle to wiesz, że czytelnicy twierdzą, że powinnaś być w Hufflepuffie albo Ravenclawie? Nikt nie proponował Slytherinu...

- Co? Jakim cudem?!

- A nie wiem, ale czytelnicy zawsze mają rację, więc wynocha mi stąd! - Zosia pokazuje palcem wyjście z pokoju wspólnego.

- Uważaj, bo wrócę do Polski i pogadam sobie z twoimi czytelnikami...

- Właśnie się zorientowałam, że przeżywamy inwazję - rzuca Selena. - Już dwie Polki tu mamy... A ty Roksana to jesteś wredna. Zosię nam zabierasz. - Ciągnie omawianą w swoją stronę.

- Wiecie, coś mi się przypomniało... Czytelnicy to wszystko czytają...

- Od kiedy?! - Trzy głosy naraz. I to tuż przy uszach Zosi, to musiało boleć.

- Od kiedy weszłam do środka - piszczy.

- CO?! I dopiero teraz nam o tym mówisz?! - krzyczy Sel.

- No zapomniałam...

- Nie ma zapomniałam! - wydziera się Roksana. - Oni czytali całą naszą rozmowę bez naszej zgody! Nie ma!
- Ej, dziewczyny, po co się tak zaraz denerwować... W końcu nie mówiłyście nic, czego ktoś nie mógłby usłyszeć... - Zosia zasłania się rękami. Do Sel i Lizy argument widocznie dociera, bo zaprzestają niebezpiecznie zbliżać się do dziewczyny. Jednak Roksana, dalej patrząc groźnie na Zosię, zwraca się do niej:
- Miałaś nas poinformować, kiedy dokładnie przyjdziesz tu z tym swoim programem... A ty nic nie powiedziałaś! Ba! Nawet nie powiedziałaś, że nas odwiedzisz! Poza tym... Dzisiaj jestem wkurzona i muszę się na kimś wyżyć, a ty... Jesteś pod ręką. - Uśmiecha się szatańsko.
- Roksi, co ty chcesz mi zrobić...? - pyta zagrożona piskliwym głosem. - Roksi, przecież to ja. Zosia, pamiętasz? To ja wysłałam cię do Paryża, dałam ci Artka, nawet sprawiłam, że po nim nie płakałaś...
- Było minęło. - Roksana wzrusza ramionami.
- Roksi, po co ci to? Roksi, co ty chcesz z tym zrobić? Roksi?! Roksi! NIE! RATUNKU!

Ze względu na szczególne okrucieństwo tej sceny producent przerwał program.

Dziękujemy i przepraszamy za kłopoty.

~*~

Notka w całości dedykowana mojemu kochanemu Lenikowi! Dlaczego drugi raz pod rząd? Bo dzisiaj, tj. 12 grudnia, jest taki jeden szczególny dzień w roku, a mianowicie: urodziny Leeni!

Siostrzyczko kochana,

w tym dniu szczególnym

padam przed Tobą na kolana.

Nie zanudzam niczym nudnym,

lecz życzenia składam:

Sto lat w zdrowiu, bez choroby

Żeby wena zawsze była,

nie tak sobie odchodziła.

Żebyś mi wierzyła w siebie

to poczujesz się jak w niebie.

Dużo szczęścia i miłości

no i jeszcze cierpliwości:

do Twych braci

i do błędów moich,

i do Nek, gdy nie chce pisać.

Te życzenia, z serca prosto,

są dziś Tobie przeznaczone.

Kiedy na nie tak spoglądam

to mam oczy przerażone,

bo to się nie mieści w głowie,

żebyś Ty dostała takie coś,

ale, powiem szczerze, mam już dość.